زمانه ایست که محبس است.

نه دعای نیکانش به اجابت می رسد، نه فریاد مظلومانش به ثمر.

فرسایشی شده زندگی... دلتنگی، اضطراب، بغض... روزی آدم هاست.

ترس و یأس درمانده کرده ما را.

او که بازوانش را به مهربانی گشوده ست کجاست که فراگیرد روح نحیف ما را...؟!